Het werk, een vijfluik van schermen met close-ups van de zwaaiende handen van chef-dirigenten in onderlinge choreografie, is vanaf nu te zien in de dirigentenfoyer. Het heeft inderdaad iets meditatiefs. Je hoort niets,maar wat je ziet is een oproep tot klinkende structuur en vervoering.

De onthulling was op Eerste Kerstdag het officiële slotakkoord van het jubeljaar van beide instellingen, gevolgd door de traditionele Kerstmatinee van het orkest.

De afgelopen vijf jaar was er steeds weinig expliciets kerstigs aan die matinee. Veel Wagner, Strauss en Mahler (vooral liederen), vorig jaar de Zevende van Bruckner.

Dit jaar was de veelgeprezen Andris Nelsons (35) de eerste niet chef-dirigent (of ex-chef) die de Kerstmatinee mocht dirigeren in een geweldig gespeeld en in 26 landen op tv uitgezonden programma dat programmatisch vooral bedacht leek om de overgang van het Wagnerjaar 2013 naar het Straussjaar 2014 muzikaal kracht bij te zetten.

In verhouding kwam Strauss’ Also sprach Zarathustra , hier driemaal door de dirigent zelf gedirigeerd, er in de recente Amsterdamse Strauss-geschiedenis nogal bekaaid vanaf. Chef-dirigent Mariss Jansons leidde het werk vorig seizoen maar daarvoor was er een 17 jaar durend vacuüm.

In vergelijking met de uitvoering onder Jansons was die van Nelsons ontstuimiger, soms erg hard en zeker minder volmaakt gepolijst. Maar het is een feit dat de zilverige Amsterdamse strijkersklank nergens zo goed uitkomt als in Strauss. En de manier waarop Nelsons een zoemende klanksensualiteit vanuit de lage strijkers kan laten opwellen, is onovertroffen.

In de Ouverture Tannhäuser etaleerde Nelsons zijn energie met puntige strijkers onder een breed, solide front van koperblazers.

De Wagnerklank was hier vaak eerder heroïsch dan avondrood. Je werd erdoor meegezogen, en je wilde meer. Nelsons is in mei weer terug, dan voor Brahms’ Tweede symfonie.